Bodźce.

Mój umysł na chwilę pobudzony kawą postanowił zadziałać nawet w leniwą niedzielę. Tyle leniwą, że nawet obiadu dziś przygotowywać nie musiałam i najprawdopodobniej jak skończę pisać ten post zanurzę się w ulubionym kocyku z kubkiem herbaty z miodem i cytryną oraz ebook readerem w dłoni. 

Wracając do tytułu... Chyba największym bodźcem do działania jest moment, w którym świat albo istotna jego część wali nam się na głowę. Zaczyna się nie układać, irytować i frustrować. Reakcje mogą być różne - od załamki, przestoju, przemyśleń aż po kopa, wyciągnięcie wniosków i działanie. Przyznam się od razu, że często jestem w grupie ludzi, którzy pomimo, że chcieliby to stoją. Niestety podsumowując moje dotychczasowe działania z przykrością stwierdzam, że łatwo się zniechęcam,  chcę zmian ale boję się ich dokonać

W ostatnim czasie nastąpił we mnie przełom... na niekorzyść pracy. Nie od dzisiaj wiadomo, że szukam dla siebie rozwiązania "na lata", tak żeby się zrealizować przynajmniej przez dłuższą chwilę. W dalszym ciągu nie wiem w czym moje jestestwo może się realizować ale wiem czego robić nie chcę. Nie chcę być w tym miejscu, w którym jestem teraz. I nie chcę tego bardziej niż kiedykolwiek.


Rzucenie pracy nie wchodzi w rachubę - rynek nie jest dzisiaj zbyt łaskawy a rachunki mają terminy, jeść trzeba a nawet się ubrać. Płynne przejście z jednej do drugiej również bo mam doświadczenie, które mogę wykorzystać ale w bardzo podobnej pracy. A nie chodzi przecież tylko o zmianę szefa i miejsca tylko całości (choć z jednym z szefów nie mogę się dogadać i wpływa to na moje odczucia). Pozostaje przebranżowienie...

Postanowiłam cofnąć się do poprzedniego posta i zastanowić się nad moim idealnym dniem. Jeszcze nie wiem jaki być powinien ale na bank wiem, że będzie inny niż przeciętny mój dzień teraźniejszy.


Będę myśleć, ale nie za długo :)
Warto jeszcze odpowiedzieć sobie na pytanie:
- czy mam firmę, w której chciałabym pracować, 
- dlaczego lubię swoją pracę i dlaczego jej nie lubię.